http://olympia.gr/2013/07/23/%CE%BF-%CF%83%CF%89%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B4%CE%B9%CE%B4%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CF%86%CF%8D%CF%80%CE%BD%CE%B9/#more-298689

Ποιό ήταν εντέλει το αληθινό ταξίδι του Οδυσσέα; Γύρναγε για 10 χρόνια μεταξύ Κατακόλου – Ιθάκης;

Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Ιουλίου 15, 2013

Η ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΩΣ

α) η μελέτη της Εριέττας Μέρτζ

Η πρώτη που ετόλμησε να έρθει αντιμέτωπη προς την επικρατούσα άποψη ότι οι περιπλανήσεις του Οδυσσέως έγιναν μέσα στην Μεσόγειο ήταν η Αμερικανίδα Εριέττα Μέρτζ (Henrietta Mertz) η οποία το 1965 εξέδωσε στο Σικάγο των Η.Π.Α. το βιβλίο ” The Wine Dark Sea” (τίτλος στα Ελληνικά “ΟΙΝΩΨ ΠΟΝΤΟΣ” εκδόσεις ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ -1995)και αργότερα το 1967 τα “Αργοναυτικά” δια των οποίων με μεγάλη πειστικότητα -στηριζόμενη στις δικές της προσωπικές έρευνες και εξερευνήσεις στην Β. και Ν. Αμερική-

διατυπώνει την θέση ότι το ταξίδι του Οδυσσέως είχε και ένα σημαντικό σκέλος εκτός Μεσογείου. Η άποψη της κ. Μέρτζ είναι ότι ο Οδυσσέας ταξίδεψε μέχρι τις ακτές της Αμερικής βοηθούμενος από τα θαλάσσια ρεύματα. Η κ. Μέρτζ εντόπισε τα μέρη που επισκέφθηκε ο Οδυσσέας με βάση την ταχύτητα που κινούνται τα θαλάσσια ρεύματα και την διάρκεια των ταξιδιών από σταθμό σε σταθμό όπως αναφέρονται στην Οδύσσεια. Οι απόψεις της κ. Μέρτζ ενισχύονται και από αρχαιολογικά ευρήματα που έχουν βρεθεί στην Αμερικανικήήπειρο.

Σχεδιάγραμμα που παρουσιάζει την περιπλάνηση του Οδυσσέα μετά την πτώση της Τροίας βάσει των διαπιστώσεων της Εριέττας Μέρτζ (η οποία μελέτησε εδάφιο προς εδάφιο το κείμενο του Ομήρου σε συνδυασμό με διάφορες νεότερες ανακαλύψεις και παρατηρήσεις που αναφέρονται από τον ίδιο τον Όμηρο π.χ. διάρκεια ταξιδιού κλπ). Στον χάρτη επισημαίνονται η περιοχή που υπήρξαν οι Σειρήνες , σε ποιο σημείο της Αμερικάνικης ηπείρου ήταν η Σκύλλα και η Χάρυβδης και μέσο ποίας οδού ο Οδυσσέας επέστρεψε στην Ιθάκη βοηθούμενος καθ’ όλη την διαδρομή από το ρεύμα του κόλπου (Gulf stream) .

β) η μελέτη του Ζίγκφριντ Πετρίδη

Οι Έλληνες έχουν μία αποδεδειγμένη ναυτική ιστορία που ξεκινάει τουλάχιστον από το 7.250 π. Χ. όπως αποδεικνύεται από τα ευρήματα του σπηλαίου Φράχθι στην Αργολίδα.
«…Η μοναδικότης του Ελληνικού γεωγραφικού χώρου, ήτοι η παρουσία εις μικράν σχετικώς έκτασιν, το Αιγαίον Πέλαγος, εκατοντάδων νήσων, επέτρεψε εις τους προϊστορικούς κατοίκους του, λίαν ενωρίς την ανάπτυξιν της δια θαλάσσης επικοινωνίας. Με την πάροδο των ετών και την απόκτησιν πείρας θαλασσίων ταξιδίων, οι Αιγαίοι ναυτικοί έγιναν τολμηρώτεροι, πλεύσαντες προς βορράν εις τον Εύξεινον πόντον, προς νότον εις Αίγυπτον και “Φοινίκην” και δυσμάς εις Ιταλίαν και Ιβηρίαν. Ανακαλύψαντες ότι η θάλασσα εις ην εταξίδευον περιεβάλλεντο παντού υπό ξηράς με μία μόνον έξοδον, δεν εδίστασαν να εξέλθουν τραπέντες όπως είδομεν προς βορράν (σημ. της ΑΕΙ- Κασσιτερίδες νήσοι = Αγγλία) δια τον κασσίτερον και δια το ήλεκτρον, αλλά και προς δυσμάς ως θ’ αποδείξωμεν…» (“ΟΔΥΣΣΕΙΑ” ελληνική έκδοση, σελίδα 139)

Η Ελληνική γραμματεία είναι πλούσια σε αναφορές για τις γεωγραφικές γνώσεις των αρχαίων προγόνων μας. Στην μελέτη του κ. Πετρίδη παρουσιάζονται στοιχεία που αφορούν τις

γεωγραφικές γνώσεις για περιοχές :

- του Βορρά (υπερβορέα)
- της Ανατολής (Ασίας)
- του Νότου (Αιθιοπία, Κυρηναϊκή, Αίγυπτος, λοιπή βόρεια Αφρική)
- και της Δύσεως (Ιταλία, νήσοι δυτικώς της Ιταλίας α) Σαρδηνία, β) Κορσική γ) Έλβα δ) Καπρί ε) Ίσκια , Ιβηρική χερσόνησος, Γαλλία, βόρειο-ανατολική Ευρώπη, Βρετανία – Ιρλανδία

Από την Ελληνική γραμματεία προκύπτει ότι οι Έλληνες έχουν μεγάλη εξοικείωση με τις αστρονομικές παρατηρήσεις (παράδειγμα οι αστρονομικές αναφορές των Ορφικών ύμνων) και οι ναυτικοί της εποχής χρησιμοποιούν τους αστερισμούς για να προσανατολίζονται κατά την διάρκεια της νυχτερινή πλεύση τους.

Μεγάλη βαρύτητα στην έρευνα του ταξιδιού του Οδυσσέως έχουν οι αστρονομικές αναφορές της Οδύσσειας. Αναφέρεται από τον Όμηρο ότι «ΑΡΚΤΟΝ Θ’ ΗΝ ΚΑΙ ΑΜΑΞΑΝ ΕΠΙΚΛΗΣΙΝ ΚΑΛΕΟΥΣΙΝ, ΗΤ’ ΑΥΤΟΥ ΣΤΡΕΦΕΤΑΙ ΚΑΙ Τ’ ΩΡΙΩΝΑ ΔΟΚΕΥΕΙ, ΟΙΗ Δ’ ΑΜΜΟΡΟΣ ΕΣΤΙ ΛΟΕΤΡΩΝ ΩΚΕΑΝΟΙΟ ΤΗΝ ΓΑΡ ΔΗ ΜΙΝ ΑΝΩΓΕ ΚΑΛΥΨΩ, ΔΙΑ ΘΕΑΩΝ, ΠΟΝΤΟΠΟΡΕΥΟΜΕΝΑΙ ΕΠ’ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΧΕΙΡΟΣ ΕΧΟΝΤΑ» (ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ Ε 273) δηλαδή : “και την ‘Αρκτον (Μ. ‘Αρκτο) που την ονομάζουν και ‘Αμαξα, που κλωθογυρίζει αυτού και παραφυλάει τον Ωρίωνα και που μονάχ’ αυτή είναι αμέτοχη στα λουσίματα του Ωκεανού, (σημ. της ΑΕΙ : δηλαδή ο αστερισμός είναι αειφανής – δεν πέφτει κάτω από τον ορίζοντα) τον συμβούλεψε λοιπόν η υπέροχη θεά η Καλυψώ να ταξιδεύει έχοντας στ’ αριστερό του χέρι αυτήν”.

Στο κείμενο αυτό περιέχονται σημαντικότατες πληροφορίες. «…Ο Όμηρος ομιλεί περί “Ωκεανού” και όχι “Πόντου” και όπως είδομεν “Ωκεανόν” οι αρχαίοι Έλληνες ωνόμαζαν την περιβάλλουσαν την οικουμένην θάλασσαν (σημ. της ΑΕΙ : η θάλασσα έξω από τις Ηράκλεις στήλες) περί αυτού συμφωνεί και ο Στράβων “ΤΑΥΤΑ ΓΑΡ ΠΑΝΤΑ ΦΑΝΕΡΩΣ ΕΝ ΤΩ ΑΤΛΑΝΤΙΚΩ ΠΕΛΑΓΕΙ ΠΡΑΤΤΟΜΕΝΑ ΔΗΛΟΥΤΑΙ” (c26) δηλαδή : Όλα αυτά είναι καταφανές ότι δηλούνται (υπό του Ομήρου) ως τελούμενα εις τον Ατλαντικόν”…» (“ΟΔΥΣΣΕΙΑ” ελληνική έκδοση, σελίδα 182)

Η πολυετή εμπειρία του Ζ. Πετρίδη ως ιστιοπλόου τον βοήθησε να επιβεβαιώσει ή και να διορθώσει (όπου αυτό ήταν απαραίτητο) τα συμπεράσματα της Ε. Μέρτζ, με βάση τις αναφορές που υπάρχουν από τον Όμηρο για την διάρκεια του ταξιδιού από σταθμό σε σταθμό και τις επιπρόσθετες λεπτομέρειες που τυχόν αναφέρονται (π.χ. κατεύθυνση ανέμου, πορεία πλοίου, περιγραφές των νησιών κλπ).

Παράδειγμα : ΑΙΟΛΙΑ

«..Γράφει ο Όμηρος : “ΔΩΚΕ ΜΟΙ ΕΚΔΕΙΡΑΣ ΑΣΚΟΝ ΒΟΟΝ ΕΝΝΕΩΡΟΙΟ, ΕΝΘΑ ΔΕ ΒΥΚΤΑΩΝ ΑΝΕΜΟΝ ΚΑΤΕΔΗΣΕ ΚΕΛΕΥΘΑ, ΚΕΙΝΟΝ ΓΑΡ ΤΑΜΙΗΝ ΑΝΕΜΩΝ ΠΟΙΗΣΕ ΚΡΟΝΙΩΝ ΗΜΕΝ ΠΑΥΜΕΝΑΙ ΗΔ’ ΟΡΝΥΜΕΝ ΟΝ Κ’ ΕΘΕΛΗΣΙΝ. ΝΗΙ Δ’ ΕΝΙ ΓΛΑΦΥΡΗ ΚΑΤΕΔΕΙ ΜΕΡΜΙΘΙ ΦΑΕΙΝΗ ΑΡΓΥΡΕΗ, ΗΝΑ ΜΗΤΙ ΠΑΡΑΠΝΕΥΣΗ ΟΛΙΓΟΝ ΠΕΡ, ΑΥΤΑΡ ΕΜΟΙ ΠΝΟΙΗΝ ΖΕΦΥΡΟΥ ΠΡΟΕΗΚΕΝ ΑΗΝΑΙ, ΟΦΡΑ ΦΕΡΟΙ ΝΗΑΣ ΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟΥΣ” (ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ Κ19)

Δηλαδή “Μου ‘δωσε ένα ασκί εννιάχρονου βοδιού, που το έγδαρε, κι έκλεισε κει μέσα τις κινήσεις των ανέμων με τα πολλά τους βουητά, γιατί εκείνον είχε κάμει ο γιός του Κρόνου επιστάτη στους ανέμους, για να σταματάη και να αμολάη όποιον του αρέσει. Κι έδεσε το ασκί μέσα στο βαθουλωτό καράβι με γυαλιστερή, ασημένια κλωστή, για να μην φυσάει έστω και λίγο. ‘Αφησε μονάχα τον Ζέφυρο (δυτικό) να φυσάει για χάρη μου, για να πάη στην πατρίδα και τα πλοία κι εμάς τους ίδιους.”
Ώστε ο Αίολος παρακληθείς υπό του Ωδυσσέως, εδέσμευσεν όλους τους ανέμους, αφήσας μόνο τον ούριον δι’ αυτόν, Ζέφυρον – δυτικός, όπερ σημαίνει ότι ο Οδυσσεύς ευρίσκετο δυτικώς της Ιθάκης και περίπου στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος με αυτήν.

Και η διήγησις συνεχίζει :
“ΕΝΝΗΜΑΡ ΜΕΝ ΟΜΩΣ ΠΛΕΟΜΕΝ ΝΥΚΤΑΣ ΤΕ ΚΑΙ ΗΜΑΡ, ΤΗ ΔΕΚΑΤΗ Δ’ ΗΔΗ ΑΝΕΦΑΙΝΕΤΟ ΠΑΤΡΙΣ ΑΡΟΥΡΑ” (ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ Κ2δηλαδή : ” Εννιά μερόνυχτα συνέχεια ταξιδεύαμε και στις δέκα άρχισε να ξεχωρίζει πια η γη της πατρίδας” (σημ. της ΑΕΙ : άρα η νήσος Αιολία πρέπει να είναι ένα νησί που να ευρίσκεται δυτικά της Ιθάκης και να απέχει απόσταση που ισοδυναμεί με ταξίδι επί 9 μέρες με ευνοϊκό άνεμον)

Η απόστασις νήσοι Lipari – νήσος Ιθάκη δεν υπερβαίνει τα 270 μίλια και δια 9-ήμερον πλούν η μέση ταχύτης είναι : 270:9: 4=1,25 κόμβοι, αλλά μία ωριαία ταχύτητα πλεύσης 1,25 κόμβων δεν είναι “εύνοια” του Αιόλου, αλλά μαρτύριο…

Αντιθέτως η απόστασις : νήσος Μαγιόρκα – Σαρδηνία – Σικελία – Ιθάκη είναι 870 μίλια και δια 9-ήμερον πλούν η μέση ταχύτης είναι : 870:9:24=4,03 κόμβοι, δηλαδή μία ταχύτης ενός ήρεμου θαλάσσιου περιπάτου, δεκτή από πάσης απόψεως. ‘Αρα να η “νήσος του Αιόλου”…» (“ΟΔΥΣΣΕΙΑ” ελληνική έκδοση, σελίδα 216)

Από τα ανωτέρω συμπεραίνεται ότι ο Οδυσσέας δεν έφτασε στην Αμερικανική ήπειρο από τύχη, παρασυρόμενος από τα θαλάσσια ρεύματα (άποψη την οποία έχει η κ. Ε. Μέρτζ).

Αποδεικνύεται ότι οι Έλληνες είχαν και ποντοπόρα πλοία, ισχυροτάτης κατασκευής, ταχέα και ευέλικτα.

Γνώριζαν πολύ καλά και την ναυτική τέχνη, αλλά και την τέχνη του ναυτίλου, εκμεταλλευόμενοι τις δυο κινητήριες δυνάμεις των πλοίων : τα κουπιά και τα πανιά. για να οδηγήσουν τα σκάφη τους εκεί που επιθυμούσαν.

Οι εικόνες καθώς και μέρος των κειμένων προέρχονται από τα βιβλία του Ζ. Πετρίδη

α) ΟΔΥΣΣΕΙΑ – μία ναυτική εποποιία των Ελλήνων εις την Αμερικήν (Αθήνα 1994)

http://hellenic-news.blogspot.gr

http://apollonios.pblogs.gr

http://xemandrios1.blogspot.gr

http://www.awakengr.com/

Η Θεσσαλία του Μύθου * Από τον Κων/νο Αθ. Οικονόμου Μυθικές αναφορές στη Θεσσαλία -Συμπεράσματα

Η Θεσσαλία του Μύθου

* Από τον Κων/νο Αθ. Οικονόμου

Μυθικές αναφορές στη Θεσσαλία -Συμπεράσματα

Α΄ ΑΛΕΥΑΣ Ο ΠΥΡΡΟΣ: Μυθικός γενάρχης τηςΛάρισας θεωρείται ο Αλεύας ο Πυρρός απ’ το

όνομα του οποίου όλος ο οίκος των Ταγών(1)της Θεσσαλίας ονομάστηκε των Αλευάδων(2) .

Ήταν γιος του Θεσσαλού και εγγονός του Ηρακλή.Ονομάστηκε Πυρρός εξαιτίας των πυρόξανθων μαλλιών του. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Αριστοτέλη (Σούδα- τετραρχία) ο Αλεύας διαίρεσε τη Θεσσαλία σε τέσσερα μέρη και στα χρόνια της βασιλείας του (ταγείας) η Θεσσαλία απέκτησε μεγάλη δύναμη και έγινε απ’ τα σημαντικότερα ελληνικά κράτη.

Β΄ Η ΑΠΟΞΗΡΑΝΣΗ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΙΚΗΣ ΛΙΜΝΗΣ – ΠΕΛΑΣΓΟΣ: Τη μυθική παράδοση που

αναφέρεται στη δημιουργία της θεσσαλικής πεδιάδας και την εξαφάνιση της τεράστιας λίμνης

που προϋπήρχε μας τη διασώζει ο Ηρόδοτος (Η΄129). Σύμφωνα λοιπόν με τον μεγάλο αρχαίο

ιστορικό έγινε ένας μεγάλος σεισμός στην περιοχή με αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός τερα-

στίου ρήγματος μεταξύ Ολύμπου και Όσσας, στα Τέμπη (που ονομάστηκαν έτσι από το ρήμα τέ-

μνω-κόβω). Ως αποτέλεσμα της δημιουργίας αυτού του ρήγματος, τα νερά της θεσσαλικής λε-

κάνης χύθηκαν στο Αιγαίο. Την ανακοίνωση αυτού του συμβάντος έκανε ο Πέλωρος, ένας χωρικός της περιοχής, στον τότε βασιλιά Πελασγό, γιο του Δία και της Νιόβης. Γι’ αυτή την ευχάριστη είδηση, ο βασιλιάς έκανε μεγάλες περιποιήσεις στον Πέλωρο, παραθέτοντάς του πλούσιο τραπέζι. Σ’ ανάμνηση αυτού του γεγονότος οι Θεσσαλοί τελούσαν κάθε χρόνο εορτή που ονομαζόταν «Τα Πελώρια». Στο τέλος των αθλητικών αγώνων παρακάθονταν σε πλούσια γιορτινά τραπέζια στα οποία παραβρίσκονταν και ξένοι, ενώ απελευθερώνονταν οι αιχμάλωτοι και οι φυλακισμένοι. Κατάλοιπα αυτής της γιορτής παρατήρησε ο Ι. Λεονάρδος στη  χωρογραφία» του, στα χρόνια της τουρκοκρατίας. Σύμφωνα μ’ αυτόν λοιπόν: « Οι Οθωμανοί εκεί (Τέμπη- Χασάν Μπαμπά) εορτάζουν κατ’ έτος μίαν λαμπράν εορτήν υπό τας πλατάνους... εν μεγάλον συμπόσιον, εις το οποίον καθένας έχει είσοδον ελευθέραν, οποιασδήποτε θρησκείας ή γένους ήθελεν είναι... Ως φαίνεται γίνεται αύτη η εορτή υπό των Οθωμανών εις ανάμνησιν εκείνης της παλαιάς των Ελλήνων εορτής, χωρίς να έχωσι τινα ιδέαν εκείνης ή των εθίμων των τότε Ελλήνων(3)».

Γ΄ Η ΛΗΤΩ: Η Λητώ, ερωμένη του Δία, όταν είχε στα σπλάχνα της το παιδί του, έφευγε απ' όλη

την Ελλάδα κυνηγημένη απ’ τη ζηλότυπη Ήρα και όλοι οι τόποι την απόδιωχναν, εκτός από τον Πηνειό, ο οποίος τη λυπήθηκε και ήταν έτοιμος να τη δεχτεί στα νερά της. Όμως η ίδια, φοβούμενη τον Άρη που θα την καταδίωκε, ευχαρίστησε τον Πηνειό και κατέφυγε τελικά στη Δήλο όπου και γέννησε τον Απόλλωνα.

Δ΄ Ο ΑΟΙΔΟΣ ΘΑΜΥΡΙΣ: Στην πλούσια θεσσαλική Μυθολογία βρίσκουμε το όνομα του Θάμυρη (Ιλιάδα), μυθική ενσάρκωση του καυχησιάρη. Κάποτε ο αοιδός αυτός βρέθηκε στο πα-

λάτι του Ευρύτου στην Οιχαλία της Δ. Θεσσαλίας,για να πάρει μέρος σε ποιητικό διαγωνισμό. Εκεί,περήφανος για την τέχνη του, ο Θάμυρις καυχήθηκε πως θα νικούσε ακόμη κι αν τον ανταγωνίζονταν οι ίδιες οι Μούσες. Για την καύχησή του αυτή, την ύβριν, προς τις θεότητες, οι Μούσες τιμωρώντας τον παραδειγματικά, τον τύφλωσαν και του πήραν το χάρισμα της μουσικής, καθιστώντας τον τελείως άμουσο.

Ε΄ ΓΕΝΙΚΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Στην αρχαιότητα και ανά το Πανελλήνιο οι άνθρωποι μιλούσαν

με θαυμασμό για τους Λαπίθες, τη θαυμαστή γενιά του παλιού καιρού, τρόμαζαν ακούγοντας

διηγήσεις για τους τερατώδεις Κενταύρους, θαύμαζαν τους ηρωικούς βασιλιάδες της Θεσσαλίας,

Ιξίονα και Πειρίθου που έφτασαν στο σημείο ν’ αψηφούν τους θεούς, τιμούσαν τον Αρισταίο

που είχε ωφελήσει την ανθρωπότητα μαθαίνοντάς της τα μυστικά της φύσης και της γεωργίας.

Μιλούσαν ακόμα για τον Αίολο και τους απογόνους του Ασκληπιάδες, που έφεραν στην αν-

θρωπότητα την ιατρική για να απαλύνει τον πόνο των ανθρώπων, για την αγάπη του θνητού Πηλέα προς τη θεά Θέτιδα που καρποφόρησε με τη γέννηση του μεγαλύτερου ήρωα της Θεσσαλίας,του Αχιλλέα. 

Διηγούνταν στα παιδιά τους την ιστορία του Φρίξου και της Έλλης καθώς και τις περιπέτειες του Ιάσονα στην Αργοναυτική Εκστρατεία. Διδάσκονταν από τα παθήματα που έφερε στον Καινέα ο εγωισμός και στον Ερυσίχθονα η ιεροσυλία, ενώ συζητούσαν με θαυμασμό για την ιδανική μορφή της αγάπης που προσωποποιούνταν με τις ιστορίες του Άδμητου και τις Άλκηστης καθώς και του Πρωτεσίλαου με τη Λαοδάμεια.

Οι Αρχαίοι Έλληνες αναγνώριζαν τη Θεσσαλία σαν κοιτίδα του ελληνικού γένους, στα μέρη της

οποίας εμφανίστηκε για πρώτη φορά ο όρος Έλληνας και Ελλάδα, καθώς και στην κοινή τους

κληρονομιά, που διασπάστηκε εξαιτίας της διανομής της πατρίδας τους στους τρεις γιους που

θεωρούνται γενάρχες όλου του αρχαίου Ελληνισμού (Ξούθος) Δωριέας, Αίολος), μητρόπολης

και αποικιών.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Σήμερα τελειώνουν τα άρθρα μας [23 συνολικά] για τη Μυθική Θεσσαλία, που ξε-

κίνησαν από την αρχή του έτους. Στο μέλλον,συν Θεώ, θα ασχοληθούμε σε σειρά άρθρων με

την Ιστορία της Θεσσαλίας της Ύστερης Αρχαιότητας και τη μεσαιωνική Θεσσαλία. Καλό καλο-

καίρι.

ΓΕΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΥΘΙΚΗ ΘΕΣΣΑΛΙΑ:

Όμηρος «Ιλιάς», «Οδύσσεια». Ευριπίδης «Πρωτεσίλαος» αποσπ., «Ανδρομάχη», «Ιφιγένεια εν

Αυλίδι»,«Μήδεια», «Σκύριοι», «Τρωάδες», «Φρίξος» (αποσπ.), «Ινώ» (απόσπ.). Ησίοδος «Θεογονία», «Ασπίς Ηρακλέους», «Έργα και ημέραι».

Ηροδότου «Ιστοριών Ευτέρπη». Λουκιανός «Νεκρικοί διαλογοι». Οβίδιος «Ηρωίδες», «Μεταμορφώσεις», «Επιστολαί». Αισχύλου «Προμηθέας δεσμώτης», «Ευμενίδες». Απολλώνιος Ρόδιος «Αργοναυτικά», «Έργα». Πλάτων «Πρωταγόρας».

Παυσανίας 10, 8, 4. Απολλόδωρος 1. Στράβων 14, 7. Φιλόστρατος «Ηρωικός». Σοφοκλής «Φι-

λοκτήτης», «Ελένη», «Ερμιόνη», «Αθάμας»

(αποσπ.). Ορφικά Αργοναυτικά. Βιργίλιος «Γεωργικά». Ψευδοαριστοτέλης «Πέπλος». Πλούταρχος «Θησεύς», «Ερωτικός». Διόδωρος. Καλλίμαχος «Ύμνοι». Υγίνος «Αστρονομικά». Πλίνιος «Φυσική ιστορία». Τζέτζης «Σχόλια στο Λυκόφρονα». Στησίχορος αποσπάσματα. Βακχυλίδης αποσπάσματα 44. Πάπυροι Οξυρύγχου 2455, 2685. Φερεκύδης

FGr Hist 3

«Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» Εκδοτική

Αθηνών

«Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» Κων. Παπαρρηγόπουλου Βιβλίο 1 2006 ΔΟΛ

«Ελληνική μυθολογία» τόμοι 2-5 Ι. Θ. Κακριδή

Εκδοτική Αθηνών 1986

« Η Λάρισα» Β. Βουτσιλά - Μ. Αβραμόπουλου

1962

«Νεωτάτη της Θεσσαλίας χωρογραφία» (σχόλια Κ. Σπανός) β΄ έκδοση, εκδόσεις Θετταλός 1992

«Η Λάρισα» Επ. Φαρμακίδη (σχόλια Κ. Σπανός)

«Γνώση» 2001

«Λεξικόν της αρχαίας ελληνικής γλώσσης» Ιω.Σταματάκου «Φοίνιξ», 1992

«Η Λάρισα και η Θεσαλική Ιστορία». Τ. α΄ Λάρισα «Γνώση», Κων. Α. Οικονόμου, 2007 και

β΄εκδοση, βελτιωμενη [www.scribd.com/oikonomoukon]

«Η Λάρισα και η Θεσαλική Ιστορία». Τ. β΄ Λάρισα (αρχαία Θεσσαλία), Κων. Α. Οικονόμου,

2007.

* Ο Κωνσταντίνος Αθ. Οικονόμου είναι δάσκαλος στο 32ο Δημ. Σχ. Λάρισας - συγγρα-

φέας

(1) Ταγός: (αρχ. ταγός προερχ. από τάσσω)ανώτατος πολιτικός ή και στρατιωτικός άρχοντας

στην αρχαία Θεσσαλία, αρχηγός, ηγέτης. (Μείζον ελλ. λεξικό Τεγόπουλος, Φυτράκης).

(2) δες σχετ. Κων. Α. Οικονόμου, Η Λάρισα και η Θεσσαλική Ιστορία, Β΄Τόμος, Λάρισα 2007.

(3) Δες σχετικά: Κων. Α. Οικονόμου, Η Λάρισα και η θεσσαλική Ιστορία, Δ΄ Τόμος, Λάρισα 2009.