Ιστορικά
* Από τον Δημήτρη Κολτσίδα


Μνήμη Θερμοπυλών 8 Σεπτεμβρίου 480 π.Χ.(;) -8 Σεπτεμβρίου 2013

Το να αναφέρει κανείς έστω και μία λέξη σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς των εθνικών υποχωρήσεων και ταπεινώσεων για τη μάχη των Θερμοπυλών, μοιάζει παράταιρο, παράκαιρο, ουτοπικό.
Αυτό ίσως να φαίνεται φυσικό για τους βολεμένους της κάθε εξουσίας, για τους φιλοτομαριστές και τους ριψάσπιδες. Γιατί αυτοί αντιπροσωπεύουν την Ελλάδα του ψευτορωμέικου που δεν τιμά τον Λεωνίδα, αυτόν τον ερασιθάνατο ηγέτη των Ελλήνων, που έδωσε την ύστατη μάχη τιμής. Δεν ισχύει όμως για όλους τους Έλληνες. Γιατί υπάρχουν Έλληνες που πιστεύουν ακράδαντα το αρχαίο ρητό: «εύδαιμον το ελεύθερον, ελεύθερον δε το εύψυχον» δηλαδή «ευτυχισμένος όποιος
είναι ελεύθερος, ελεύθερος όμως είναι όποιος έχει ψυχή». 
Γιατί υπάρχουν Έλληνες που θεωρούν τον Λεωνίδα και τις Θερμοπύλες αιώνια μνημεία τιμής, παντοτινά σύμβολα πατριωτισμού και καθήκοντος, αέναο μνημείο του ανθρώπου που υπερβαίνει τον θάνατο για μία μεγαλύτερη αξία, αυτή της ελευθερίας, που μετουσιώνει τις ιδέες του σε θάνατο εφαρμόζοντας τις απόψεις του αρχαίου φιλοσόφου και δάσκαλου του Μέγα Αλέξανδρου, Αριστοτέλη:
«Οι μη φοβούμενοι τον θάνατο, εκκίνουν την πολιτεία» δηλαδή «αυτοί που δεν φοβούνται τον θάνατο,μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο». Γιατί δεν σκέφτονται το εφήμερο διάβα τους από αυτόν τον κόσμο. Γιατί μόνο αυτοί μπορούν να καταστήσουν ένα μικρό κομμάτι γης, όπως οι Θερμοπύλες, παγκόσμιο σημείο αναφοράς.
Και πράγματι οι Θερμοπύλες δεν είναι μόνο ένα ιστορικό γεγονός, είναι ένα ιστορικό ορόσημο. Το οποίο πρέπει να ομολογήσουμε ότι το δημιούργησε το πνεύμα της Σπάρτης, η δόξα της πολιτείας των στρατιωτών,του αίματος και της τιμής. Της πολιτείας εκείνης που και σήμερα, 2.500 χρόνια μετά, θαυμάζεται απ’ όλη την ανθρωπότητα.
Είναι αυτό το σημείο για το οποίο ανέφερε Άγγλος ιστορικός: «Στις Θερμοπύλες, οι λίγοι και ανδρείοι Έλληνες μπόρεσαν να εμπνεύσουν τις επόμενες γενιές όχι μόνο των Ελλήνων αλλά και των όπου γης πολεμιστών. Καμία νίκη και καμία δόξα στην ιστορία δεν μπορούν να συγκριθούν με τη δοξασμένη πτώση του Λεωνίδα και των στρατιωτών του (μαζί και των 700 Θεσπιέων) γιατί στις Θερμοπύλες εφαρμόστηκε η βιοθεωρία των Ελλήνων: «μητρός τε και πατρός τε και των
άλλων προγόνων απάντων, τιμιώτερον εστί η πατρίς».
Γι’ αυτό οι Θερμοπύλες αποτελούν παράδειγμα ηρωισμού των ελεύθερων ανδρών που υπερασπίζονται την πατρίδα τους και την ελευθερία τους. Βέβαια, θα πει κάποιος το γεγονός αυτό δεν θαυμάζεται από τη σημερινή Ελλάδα. Μόνο που η σημερινή δεν είναι η Ελλάδα που θέλουμε.
Γιατί αυτή η Ελλάδα δεν τολμάει να τιμήσει τη μνήμη του Λεωνίδα. Διότι οι Θερμοπύλες αποτελούν κακό ιστορικό παράδειγμα γι’ αυτούς, που μοίρα κακή τους όρισε να εξουσιάζουν τη χώρα. Αποτελούν μέτρο σύγκρισης, σημείο αναφοράς, άρα είναι επικίνδυνο  ιστορικό παράδειγμα. Αυτοί έχουν μείνει στο «η Κύπρος κείται μακράν» και στην υποστολή, από κυρίαρχο εθνικό έδαφος, της ελληνικής σημαίας στα Ίμια. Γι’ αυτό δεν θέλουν να θυμάται κανείς τον Λεωνίδα και τις Θερμοπύλες. Ατυχώς όμως γι’ αυτούς τους θυμάται η ιστορική μνήμη, η εθνική συνείδηση, η οποία είναι αυστηρή,ακριβοδίκαιη, αποπέμπει τους μικρούς επιφανειακούς
και ασήμαντους ηγέτες και επιδαψιλεύει δάφνες στους τολμηρούς, προσπερνάει τους δειλούς και τους Εφιάλτες κάθε εποχής και γράφει στις χρυσές της σελίδες, τις ποτισμένες με αίμα και απαράμιλλη τόλμη, αυτούς που παρέμειναν πιστοί στις ιδέες τους, που δεν έκαναν βήμα πίσω, που προάσπισαν με την ίδια τους τη ζωή την αφοσίωσή τους σ’ αυτές.
«Αν δεν μπορείς να θυσιαστείς για τις ιδέες σου,τότε ή εσύ δεν αξίζεις ή οι ιδέες σου» λέει ένας φιλόσοφος. Όλα τ’ άλλα παραμένουν στα αζήτητα, στη λήθη, στην περιφρόνηση. Γιατί μόνο εκεί που υπάρχουν ήρωες, γιατί μόνο εκεί που υπάρχουν Θερμοπύλες,έχουν τα έθνη το δικαίωμα να ζουν. Γιατί οι Θερμοπύλες οδηγούν στις Πλαταιές, δημιουργούν τη Σαλαμίνα, καθορίζουν το Βυζάντιο, ανασταίνουν το 1821 το έθνος,αποτελούν ιδεολογική πυξίδα για τον καθένα μας.
«Και ποιοι είστε εσείς που τα λέτε όλα αυτά σε τέτοιους καιρούς;» θα μπορούσαν να ρωτήσουν πολλοί.
Και θα τους απαντήσουμε: Είμαστε αυτοί που σε καθημερινή βάση κάνουμε πράξη το ανεπανάληπτο «μολών λαβέ».
Και κάποιοι θα αναρωτηθούν: «μήπως είστε ρομαντικοί;» θα τους απαντήσουμε «ίσως».
-«φανατικοί;» Η απάντηση είναι «οπωσδήποτε»
-«ακραίοι;» -«ναι, για την Ελλάδα» θα απαντήσουμε
-«παράταιροι στην πολιτεία των γραικύλων;» -«σίγουρα ναι».
Μα και ταυτόχρονα πιστοί, αιώνια πιστοί στην Ελλάδα των Θερμοπυλών. Γιατί εμείς πιστεύουμε ότι οι Θερμοπύλες δεν είναι προνόμιο των πολλών και των φαύλων. Είναι προνόμιο των λίγων και εκλεκτών που έθεσαν τον εαυτό τους στην υπηρεσία της πατρίδας και αγωνίστηκαν ως θεματοφύλακες της τιμής, της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας του ελληνικού έθνους.
Γιατί εμείς πιστεύουμε ότι όσοι τολμούν να σταθούν στο πλευρό των λίγων και εκλεκτών, να πολεμήσουν το πλήθος των φαύλων, είναι οι σύγχρονοι Σπαρτιάτες των Θερμοπυλών.
Γιατί εμείς πιστεύουμε αυτά που γράφει ο ποιητής:
«Τον μαραθώνιο ημεροδρόμο ακολουθώντας,
κι αν πέσουμε στης δόξης το πεδίο, μη ξεχνώντας,
το χρέος μας έχουμε κάνει.
Φυλή, Τιμή, Καθήκον, μα δεν φτάνει.
Και με το αίμα του προγόνου μας Λεωνίδα,
το αίμα μας, δίνοντας και την τελευταία του ρανίδα,
θριάμβων αίμα ταιριασμένο,
θα πορφυρώσει τον σταυρό τον κοραλλένιο.
Και το δοξάρι το κρεμάμενο στον τοίχο,
βγάζει αιώνια της δόξας του τον ήχο.
Κι αν έρθει η ιστορία να μας γράψει,
κανείς από εμάς δεν πρόκειται να κλάψει.
Μια ιστορία που συχνά μας ανασταίνει.
Για την Ελλάδα μια φορά κανείς πεθαίνει».

πηγή: Ελευθερία .