ΜΙΑ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΕΜΠΟΡΟΠΑΝΗΓΥΡΗ ΤΗΣ ΛΑΡΙΣΑΣ

  

Δέος, τρέμουλο, η αδρεναλίνη στα ύψη και η εικόνα της περιοχής από ψηλά. Αυτά και άλλα, προσφέρει στους επισκέπτες του κάθε παζαριού, η ρόδα. Γίνεται παζάρι και δη της Λάρισας, χωρίς τη ρόδα; Κλασικό σημείο του παζαριού, ακόμα και για ραντεβού, επειδή φαίνεται από μακριά. Η οποία έχει τη δική της ιστορία, αλλά και εφευρέτη, τον George Ferris...

Έμεινε στην ιστορία, για το σχεδιασμό και την κατασκευή της πρώτης ρόδας για μια έκθεση στο Σικάγο, το 1893. Σύμφωνα με στοιχεία από το διαδίκτυο: «Ο George Ferris γεννήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 1859 στο Ιλλινόις. Οι διευθυντές της παγκόσμιας έκθεσης ήθελαν ένα έκθεμα, που θα μπορούσε να ανταγωνιστεί ή ακόμα και ξεπεράσει τον Πύργο του Άιφελ, ο οποίος είχε κατασκευαστεί στο Παρίσι το 1889, και για το λόγο αυτό επιλέχθηκε η ρόδα του λούνα παρκ. Οι ρόδες, βελτιώθηκαν, μεγάλωσαν, η κάθε θέση των δύο ατόμων, έγινε ολόκληρο δωμάτιο, που χωρά καθένα πολύ κόσμο. Έγινε μέσο ανταγωνισμού μεγάλων πόλεων. Η Flyer στη Σιγκαπούρη, το «Μάτι» του Λονδίνου και η New York Wheel είναι από τις μεγαλύτερες του κόσμου. Εντυπωσιακή και αυτή στο Παρίσι, έξω από τους κήπους του Κεραμικού, που χαρίζει θέα στη γαλλική πρωτεύουσα.

Οι ρόδες, όπως και οι ουρανοξύστες, τείνουν να καταστούν αναπόσπαστο τμήμα των σύγχρονων μεγαλουπόλεων. Η ρόδα London Eye, που κατασκευάσθηκε για τον εορτασμό της Χιλιετίας, επρόκειτο να είναι προσωρινή, παρότι είχε κοστίσει 142 εκατ. στερλίνες. Η γιγάντια ρόδα στις όχθες του Τάμεση αποδείχθηκε, όμως, τόσο δημοφιλής, που η αποσυναρμολόγησή της αναβλήθηκε επ' αόριστον. Μέχρι σήμερα, περισσότεροι από 32 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν «ταξιδέψει» στις γόνδολες της ρόδας London Eye.

Σήμερα, κάθε μεγαλούπολη, που σέβεται τον εαυτό της, από το Πεκίνο μέχρι και τη Βαγδάτη, επιθυμεί ή έχει ήδη αποκτήσει μία. Όταν η πόλη του Μπέρμιγχαμ στην Αγγλία φιλοξένησε τη Διεθνή Τουριστική Έκθεση του 2003, ο Δήμος νοίκιασε μεγάλη ρόδα από το Παρίσι. Καθώς οι επισκέπτες βρίσκονταν στον αέρα, ατενίζοντας τα εγκαταλελειμμένα εργοστάσια της πόλης και τα πάντα καλαίσθητα κανάλια της, η ηχογραφημένη ξενάγηση που ακουγόταν από τα μεγάφωνα περιέγραφε τα αρχιτεκτονικά μνημεία του Παρισιού...

Το Μπέρμιγχαμ, όπως και δεκάδες άλλες πόλεις του κόσμου, έπρεπε να αποκτήσει τη ρόδα του, αν και αυτή -όπως και εκείνες του Πλίμουθ, του Νιούκαστλ και του Γιορκ- ήταν προσωρινή. Ο Τζέι Πέντερ, υπεύθυνος πωλήσεων της εταιρείας Great City Attractions, ιδιοκτήτριας της ρόδας του Μπέρμιγχαμ, λέει: «Η οικονομική κρίση δεν έχει πλήξει τον τομέα μας. Ομολογώ ότι δεν μπορώ να καταλάβω από πού προέρχεται όλη αυτή η ζήτηση για ρόδες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ζήτηση αυτή υπάρχει και είναι ζωηρή. Φέτος, ανοίγουμε τρεις νέες ρόδες στην Αυστραλία, με ύψος που θα ξεπερνά τα 200 μέτρα».

Εκπρόσωπος του Βρετανικού Οργανισμού Τουρισμού εξηγεί: «Οι ρόδες έχουν εικονικό χαρακτήρα και προσδίδουν στις πόλεις τους ψευδαίσθηση υψομέτρου, τεχνολογικής υπεροχής και προοπτικής. Σε πόλεις όπως το Γιορκ, μία απαστράπτουσα ολοκαίνουργια ρόδα μπορεί να λειτουργήσει συμπληρωματικά στα ιστορικά μνημεία και τη ρωμαϊκή αρχιτεκτονική».

Πώς δεν το είδαν από μια παρόμοια σκοπιά και στην Ελλάδα ή τη Λάρισα, για κάτι πιο μόνιμο και συμβολικό;

Επιμέλεια: Ε. ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ