Η Θεσσαλία του Μύθου
* Από τον Κων/νο Οικονόμου
Το τέλος του Ιάσονα – Άδμητος και Άλκηστη


Α΄ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΙΑΣΟΝΑ: 
Αφού ο Ιάσων αποκατέστησε τις κόρες του παλιού του εχθρού,

αναχώρησε με τη Μήδεια και τους άλλους Αργοναύτες για την Κόρινθο, όπου έκαναν ευχαριστή-
ριες θυσίες στον Ποσειδώνα, οργάνωσαν επινίκιους αγώνες και αφιέρωσαν στον ίδιο θεό την
Αργώ. Έπειτα ο Ιάσων και η Μήδεια εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην Κόρινθο, ενώ οι υπόλοιποι
σύντροφοί του γύρισαν στις πατρίδες τους. Χρόνια αργότερα, η σχέση Μήδειας - Ιάσονα τραυματίστηκε βαριά γιατί ο Ιάσονας ερωτεύτηκε τη Γλαύκη, την κόρη του βασιλιά Κρέοντα.
 Η Μήδεια για να τον εκδικηθεί σκότωσε την αντίζηλό της μαζί με τον πατέρα της καθώς και δυο απ’ τα παιδιά που είχε κάνει με τον Ιάσονα: τον Αλκιμένη και τον Τίσσανδρο. Όμως ο τρίτος τους γιος, ο Θεσσαλός, γλίτωσε και μετά τον θάνατο του Άκαστου έγινε ο ίδιος βασιλιάς στην περιοχή της σημερινής Θεσσαλίας. Από τότε και επειδή ο βασιλιάς τους απέκτησε καλή φήμη, οι κάτοικοι όλης της περιοχής ονομάστηκαν Θεσσαλοί. Ο ίδιος ο Ιάσονας βρήκε άδοξο τέλος: ενώ καθόταν κάτω από την Αργώ, ένα κομμάτι σανίδας του σκαριού, αποκολλήθηκε κι έπεσε στο κεφάλι του. 
Η Μήδεια, τελικά παντρεύτηκε τον βασιλιά της Αθήνας, Αιγέα από τον οποίο απέκτησε
τον Μήδο που θεωρείται γενάρχης των Μήδων.
Β΄ ΑΔΜΗΤΟΣ ΚΑΙ ΑΛΚΗΣΤΗ:
 Η ιστορία της Άλκηστης και του γάμου της, στον οποίο αναφερθήκαμε στην προηγούμενη ενότητα, είναι μια ιστορία που αποτελεί ένα αιώνιο δείγμα αγάπης και συζυγικής αφοσίωσης.
Στις Φέρες (σημ. Βελεστίνο) της Θεσσαλίας βασίλευε ο Άδμητος, νυμφευμένος με την Άλκηστη, την πανέμορφη και πιο καλόκαρδη απ’ τις κόρες του Πελία. Τη μέρα του γάμου τους, όμως, ο Άδμητος παρέλειψε να θυσιάσει στην Άρτεμη και γι’ αυτό, γνωρίζοντας και την εκδικητικότητα της θεάς από την ιστορία του Ακταίονα, ήταν προορισμένος να πεθάνει σύντομα. Έτσι ο νέος έπεσε σε βαριά αρρώστια. Ο Απόλλωνας παρά τις αντιρρήσεις της Άρτεμης, έπεισε τις Μοίρες να του
χαρίσουν τη ζωή με τον όρο να πεθάνει κάποιος άλλος συγγενής στη θέση του. Δυστυχώς οι γονείς του, παρά το προχωρημένο της ηλικίας τους, δεν δέχτηκαν οι ίδιοι να πεθάνουν, ούτε και κανένα άλλο μέλος της βασιλικής οικογένειας,παρά μόνο η Άλκηστη δείχνοντας μ' αυτό τον τρόπο τη μεγάλη αγάπη, μια αγάπη πέρα κι απ' τον θάνατο, στον σύζυγό της. Έτσι κι έγινε. Η Άλκηστη πέθανε κι ο Άδμητος, θεραπευμένος πια, έδωσε εντολή για γενικό πένθος στην
πόλη. Τυχαία - ως ο από «μηχανής θεός» των τραγωδιών – πέρασε από τις Φέρες ο Ηρα-
κλής, προσωπικός φίλος του Άδμητου, ο οποίος, βλέποντας το γενικό πένθος, ρώτησε
την αιτία αυτής της θλίψης που απλωνόταν σ' όλη την πόλη. Όμως επειδή ο Άδμητος
δεν του μιλούσε, ακολούθησε κι αυτός τη νεκρική πομπή, που μόλις είχε ξεκινήσει. Ο
Ηρακλής ρώτησε για τη νεκρή τους υπηρέτες και, μόλις εκείνοι τον πληροφόρησαν για την
ταυτότητά της, αποφάσισε να τη φέρει πίσω. Ήθελε να προλάβει την Άλκηστη όσο ήταν
στον τάφο, πριν την αναλάβει ο Άδης. Γι’ αυτό έτρεξε γρήγορα στα μνήματα και βρήκε
τον Χάρο που ετοιμαζόταν να πάρει τη νεκρή για να την οδηγήσει στο βασίλειο του Πλού-
τωνα. Ο Ηρακλής πάλεψε μαζί του, τον νίκησε και πήρε πίσω την Άλκηστη παραδίδοντάς
την στον Άδμητο, ο οποίος τον ευχαρίστησε με μεγάλη θέρμη. Ο Άδμητος κι η Άλκηστη, μετά από την περιπέτεια αυτή που προκάλεσε η μήνις της θεάς, έζησαν ευτυχισμένοι μαζί με τα παιδιά τους που έφεραν εν συνεχεία στον κόσμο (Περιμήλη, Εύμηλος, Ίππασος).

* Ο Κωνσταντίνος Αθ. Οικονόμου
είναι δάσκαλος στο 32ο Δημ. Σχ. – συγγραφέας.