Λαπίθες βασιλείς: Φλεγύας – Ιξίων

ΟΙ ΛΑΠΙΘΕΣ: Στα μυθικά-ηρωικά χρό-

νια, οι πρώτοι κάτοικοι της Θεσσαλίας δεν

ήταν οι Πελασγοί, αλλά ένας λαός με μυ-

θική καταγωγή που ονομάζονται Λαπίθες.

Οι Λαπίθες ήταν λαός πολεμικός, με πι-

θανότερη προέλευση τις νοτιοανατολικές

ή βόρειες πλαγιές του Ολύμπου, κι ο

πρώτος τους βασιλιάς, ο Λαπίθης, ήταν

γιος του Απόλλωνα και της Στίλβης, μιας

όμορφης κόρης του Πηνειού και της Κρέ-

ουσας. Το όνομα, μάλιστα, του παππού

του Λαπίθη, δόθηκε τιμητικά στον ποταμό

που διασχίζει τη Θεσσαλία κι αργοκυλάει

κάτω από το κάστρο του μυθικού πρώτου

βασιλιά. Ο Όμηρος τον στολίζει όμορφα,

αποκαλώντας τον .Αργυροδίνη Πηνειό..

ΦΛΕΓΥΑΣ: Από οικογένεια των Λαπι-

θών, που κυριαρχούν στη συνέχεια στον

θεσσαλικό θρόνο, είναι ο βασιλιάς Φλε-

γύας. Φαίνεται πως το παλάτι του ήταν

στην κοντινή Λακέρεια. Με τα παιδιά του,

η γενιά των Λαπιθών επεκτείνεται σ’ όλη

τη Θεσσαλία. Γιος του Φλεγύα ήταν ο

Ιξίων και κόρη του η Κορωνίδα. Από την

ένωση της Κορωνίδας και του θεού Απόλ-

λωνα γεννήθηκε ο Ασκληπιός, γενάρχης

των Ασκληπιάδων, του βασιλικού, δηλα-

δή, οίκου της ΒΔ Θεσσαλίας ή Εστιαιώτι-

δας με πρωτεύουσα την Τρίκκη, που ανα-

φέρεται και στην Ιλιάδα. Όμως ο πατέρας

Φλεγύας αγανάκτησε με την πράξη του

θεού κατά της κόρης του και έκαψε το ιε-

ρό του στους Δελφούς. Αυτή η ιεροσυλία

του βεβαίως δεν έμεινε ατιμώρητη. Ο Δίας

τον έστειλε στον Άδη τιμωρώντας τον με

αιώνια βάσανα.

ΙΞΙΩΝ: Αιώνια βάσανα όμως περίμεναν

και τον γιο του Φλεγύα και διάδοχό του

στον θρόνο, Ιξίωνα. Έτσι όταν ο Ιξίων πή-

ρε την ανώτατη εξουσία της Λάρισας, ζή-

τησε, μέσω πρέσβεων, απ’ τον βασιλιά

ενός γειτονικού κράτους, τον Δηιονέα,

την κόρη του, που ονομαζόταν Δία, για

να την νυμφευτεί. Όμως, επειδή ο πατέ-

ρας της αρχικά δεν συμφωνούσε, ο Ιξίων

του υποσχέθηκε ως γαμήλιο δώρο μια

μεγάλη έκταση της Θεσσαλίας. Έτσι εκεί-

νος δέχτηκε, μα, μετά τον γάμο, ο γαμ-

πρός δεν τήρησε την υπόσχεσή του. Θυ-

μωμένος τότε με τον γαμπρό του ο Δηιο-

νέας, του έκλεψε ένα μεγάλο κοπάδι άλο-

γα, που από τότε αποτελούσε, το σύμβο-

λο του θεσσαλικού κάμπου. Μετά από

χρόνια ο Ιξίων προσκάλεσε τον πεθερό

του, δήθεν για να γεφυρωθεί το χάσμα

ανάμεσά τους, σε ένα συμπόσιο. Με με-

γάλη χαρά ο Δηιονέας δέχτηκε, μα εκεί

τον περίμενε η πιο δυσάρεστη έκπληξη

της ζωής του: ο μνησίκακος Ιξίων τον έρι-

ξε με δόλο σε ένα λάκκο, που μέσα του

έκαιγε δυνατή φωτιά, με αποτέλεσμα να

χάσει τη ζωή με απάνθρωπο τρόπο. Μετά

τη φρικτή αυτή δολοφονία του πεθερού

του, φυσικό ήταν ο Ιξίων να δεχτεί τη

.μήνιν. (οργή) των θεών. Οι Ολύμπιοι

τον τιμώρησαν με τη φοβερή αρρώστια

της λύσσας. Όμως ο πατέρας των θεών,

ο Δίας, συμπονώντας τον Θεσσαλό βα-

σιλιά, όχι μόνο τον απάλλαξε απ’ αυτό,

αλλά τον κάλεσε και σε συμπόσιο στον

Όλυμπο, δείχνοντάς του μ' αυτό τον τρό-

πο ότι τον συγχωρούσε. Εν τούτοις ο

Ιξίων, μη ξεχνώντας τον κακό του εαυτό,

φέρθηκε απρεπέστατα στον ίδιο τον ευερ-

γέτη του, προσπαθώντας μάλιστα να επι-

τεθεί στην Ήρα. Ο Δίας, βλέποντας το μέ-

γεθος της κακότητάς του, έδωσε σε μια

νεφέλη (σύννεφο) τη μορφή της Ήρας,

με αποτέλεσμα να ξεγελαστεί ο Ιξίων και

να γεννήσει απ’ τη Νεφέλη τον Κένταυ-

ρο, γενάρχη των μυθικών τεράτων. Εξαι-

τίας όλων αυτών, ακολούθησε η αιώνια

και αμετάκλητη τιμωρία του Ιξίωνα. Ο

Ερμής έδεσε με φίδια, κι όχι αλυσίδες,

τον τιμωρημένο ασεβή Θεσσαλό βασιλιά

πάνω σε φλεγόμενο τροχό που είχε ετοι-

μάσει ο Ήφαιστος. Την αιώνια αυτή τι-

μωρία παρακολουθούν από κοντά οι μυ-

θικές Ερινύες (τύψεις), κάνοντάς βαρύ-

τερο το μαρτύριό του, ενώ ο τιμωρού-

μενος φαίνεται μέσα από τα δεσμά του

σαν να φωνάζει απ’ τον αέναο τροχό του

και τα λόγια του αντηχούν μέχρι σήμερα

στ’ αυτιά μας: .Πρέπει να τιμούμε τους

ευεργέτες μας!..